Een ‘mammoet’ van een school

Als koningin Juliana aanstaande dinsdag de ‘mammoetschool’ aan de Schiekade opent kan Rotterdam op zijn lijst van bezienswaardigheden een uniek gebouwencomplex bijschrijven. Maar de bewonderende kijkers zullen er geen idee van hebben onder welke spanningen de magnifieke gebouwen tot stand gekomen zijn. Acht beroepsscholen elk met hun eigen verlangens en hun vaak grote uitrustingen onder te brengen in één complex was al een zaak van jewelste. De problemen werden niet weinig gecompliceerd doordat in de vijftien jaar, die verliepen tussen de eerste besprekingen en de oplevering van de gebouwen, juist het beroepsonderwijs explosief groeide en gretig aanhaakte op allerlei nieuwe ontwikkelingen.

Architect H. A. Maaskant, de man die ook het Groothandelsgebouw ontwierp en het Verzamelgebouw in Zuid: “Ik heb veel scholen op papier gezet, maar zelden zoveel progressiviteit aangetroffen als in dit beroepsonderwijs. Dat is daar wel heel een heel andere sfeer dan bij HBS-en en lycea met hun starre programma’s. Dit projekt was wel. bijzonder moeilijk, maar tegelijkertijd ook heel aantrekkelijk.”

Order, tegenorder. Maatvaststelling, toch weer groter. Zo zou de periode sinds september 1961, toen wijlen staatssecretaris Stubenrouch de eerste paal sloeg, gekarakteriseerd kunnen worden.

Men greep de kansen.

De aula, eerst alleen voor de scholen bedoeld, werd verfijnd tot een intiem en bijzonder gezellig ‘Hofplein Theater’ met.- 500; zitplaatsen. Een van de zalen in de gymnastiektoren werd verruimd tot een openbare . wedstrijdzaal met zitplaatsen voor 240 toeschouwers. Er kwam een zwembad in dat al direct door de Rotterdamse verenigingen gebruikt zal kunnen worden en dat waarschijnlijke straks ook voor de wijkbevolking open. zal staan.

Tenslotte werd er een grote technisch bibliotheek in het complex ondergebracht, vanzelfsprekend in de eerste plaats ten dienste van de scholen, maar ook toegankelijk voor elke Rotterdammer die belangstelling heeft voor een technische zaak of zelfs maar een hobby. Er moest aan dit groeiproces tenslotte een eind komen. Elke dag dat het complex ongebruikt staat geeft een renteverlies van ƒl. 10.000. De order: ’19 mei open’ betekende nieuwe problemen. Die datum leek nauwelijks te halen. Bij al die inspanningen werd zelfs een werker die niet uitkeek waar hij liep knock out. geslagen door .een – collega die over zijn toeren raakte.

F. A. Diepenhorst van de Rotterdamse afdeling onderwijs. ‘De manier waarop hier het laatste half jaar gewerkt is — griezelig. Het is goed dat daar nu een eind aan komt.’ Zeventig miljoen heeft dit complex gekost, dat de stad in het bezit stelt van een paar bijzonder mooie gevelwanden en — in het front van Hofplein Theater —. een kleurige glas-in-beton-facade van Karel Appel. De manier waarop de gymnastiektoren vorm gegeven werd getuigt van een speelsheid die je in de moderne bouwerij te weinig tegenkomt.

Architect Maaskant: ‘Wij zijn verschrikkelijk geschrokken van het feit dat dit scholencomplex in de Volksmond onmiddellijk de bijnaam ‘Mammoet’ kreeg. Dat duidde er op dat het ver boven de schaal van de stad zou uitrijzen. Om dat te voorkomen hebben we het complex-in stukken gebroken en de drie hoofdelementen elk hun eigen architectuur gegeven.’

De acht scholen die zo gelukkig zijn Maaskants nieuwste verzamelgebouw te mogen binnentrekken zijn de Scholengemeenschap voor de detailhandel, de Christiaan Huygensschool, de Gemeentelijke Kappersschool, de Algemene Beroepsschool, De Windroos, de Vakschool voor bakkerij- en hotelpersoneel, de Vakschool voor de meubilerings—en houtbedrijven en de Nijverheidsschool voor de Grafische vakken. Ze tellen gezamenlijk 3500 leerlingen.

uit:
Het Vrije Volk
16 mei 1970